Guðmundur Jónsson söngvari látinn

Guðmundur Jónsson, óperusöngvari og söngkennari, lést í byrjun vikunnar, 87 ára að aldri.

Andlátsfréttir koma auðvitað aldrei beinlínis á óvart þegar fólk hefur náð vissum aldri. Eigi að síður brá mér við að lesa andlátsfregn Guðmundar, þar sem hann var ótrúlega hress svo langt fram á níræðisaldurinn. Ekki mun ég rekja æviágrip hans hér á síðunni, það gera fjölmiðlarnir. En mig langar til að rifja upp kynni mín af Guðmundi í örfáum orðum, þar sem ég minnist þeirra með svo mikilli hlýju.

Guðmundur var kennari minn í söng við Söngskólann í Reykjavík veturinn 2003-2004, en það var jafnframt fyrsta árið mitt í guðfræði. Guðmundur var hrifinn af því að nemandi hans væri að lesa til prests og lagði á það ríka áherslu við mig, að ég tileinkaði mér skýran framburð í lestri og söng fyrir prestsstarfið. Kennsla hans var reyndar öll hin dásamlegasta. Ég söng, hann hlustaði, lék laglínuna á píanóið, sagði mér að slaka á, hugsa um textann, tók í nefið, söng svo fyrir mig, sýndi mér hvernig ætti að fara að. Rödd hans var ótrúleg, guðdómleg. Mér er til efs að ég muni nokkurn tíma heyra manneskju á níræðisaldri syngja jafnvel og Guðmundur söng fyrir mig í tímunum okkar. Röddin var slök og hjálpaði nemandanum að slaka á, njóta tónlistarinnar, syngja af list. Enn meiru varðaði þó hlýjan í röddinni, hlýja mannsins. Hann lét sig varða um nemendur sína, var ekki sáttur ef ég æfði mig ekki heima, tók ekki framförum. Tímarnir áttu að vera hálftími en Guðmundi fannst ekki taka því að kenna styttra en í 45 mínútur og yfirleitt urðu tímarnir 60 mínútur! Hann taldi mínúturnar ekkert eftir sér.

Svo fékk hann heiðursverðlaun Íslensku tónlistarverðlaunanna 2006. Mikið gladdist ég yfir því. Þá söng hann fyrir salinn - kom öllum á óvart með röddinni sinni sem aldrei virtist verða hrum. Söng hann ekki: "Þitt lof, ó, Drottinn"? Mig minnir það. - Lof sé Drottni, sem gaf okkur Guðmund Jónsson, röddina hans og hlýjuna hans, Drottni sem hann nú syngur lof til eilífðar.